Złamanie kości promieniowej Collesa - rehabilitacja

 

Złamanie Collesa lub złamanie nasady dalszej kości promieniowej należy do częstych urazów w rejonie nadgarstka i przedramienia. Statystyki mówią nawet o 90% w stosunku do wszystkich urazów tego rejonu. Statystycznie najbardziej narażone na złamanie Collesa, są kobiety po 65 roku życia z powodu zmian osteoporozowych. Jednak urazu tego typu diagnozuje się także u dzieci i młodzieży u których układ kostny jest jeszcze nie w pełni rozwinięty oraz u wszystkich grup w trakcie wypadków komunikacyjnych, sportowych itd.

Objawy:

- silny ból i opuchlizna nadgarstka nasilająca się podczas próby poruszania palcami i/lub dłonią

- duże ograniczenie zakresu ruchów ręki w stawie nadgarstkowym

- zaczerwienienie, krwiak w rejonie urazu

- miejscowy wzrost temperatury

- deformacja nadgarstka – (złamanie z przemieszczeniem). Na skutek przesunięcia odłamków kości, nadgarstek i dłoń przesuwają się prostopadle względem pozostałej części kończyny.

Przyczyny:

Główną przyczyną urazu jest upadek. Pod wpływem działania dużej siły dochodzi w trakcie podporu stroną dłoniową do przemieszczenia części zewnętrznej kości promieniowej i jej supinacji. Rzadszą odmianą złamania w tym rejonie są złamanie typu Smitha, które powstaje kiedy punktem podporu jest strona grzbietowa dłoni. Spotyka się również złamania wyrostka rylcowatego kości promieniowej typu Bartona.

Leczenie i rehabilitacja:

 Od strony ortopedycznej złamanie typu Collesa wymaga sprawdzenia stanu naczyń krwionośnych (np. drożność tętnicy promieniowej która doprowadza krew do dłoni) oraz nerwów obwodowych. Przeprowadza się także badanie RTG ręki a w bardziej skomplikowanych sytuacjach rezonans tomograf.

 W przypadku złamania stabilnego (bez przemieszczenia) lekarze wprowadzają leczenie zachowawcze po udanej repozycji, czyli nastawieniu ręki. Następuje unieruchomienie nadgarstka i kciuka w opatrunku gipsowym lub z wykorzystaniem ortezy, które nosi się przez 6 tygodni.

 Spotkać się można również z jednoczesnym unieruchomieniem stawu łokciowego. Ma to na celu wyeliminowanie ruchów mięśnia ramienno – promieniowego. Jego funkcje nawracania i odwracania (pronacja i supinacja) w łokciu i nadgarstku są bardzo ważne dla powrotu do pełni sprawności. Dlatego unieruchomienie w odpowiedniej pozycji i udana repozycja (nastawienie) mają wpływ na prawidłowe działanie tego mięśnia po zakończeniu leczenia. Po około trzech tygodniach, jeśli nie ma przeciwwskazań skraca się gips do przedramienia, co umożliwia wprowadzenie rehabilitacji w rejonie stawu łokciowego.

 W przypadku złamania niestabilnego (wieloodłamowego) oraz w przypadku nieudanej repozycji stosuje się leczenie operacyjne.

Rehabilitacja w fazie unieruchomienia obejmuje:

- ćwiczenia izometryczne palców

- ćwiczenia czynne i z oporem palców (chwytne, przeciwstawne)

- ćwiczenia czynne rejonu obręczy barkowej oraz stawów łokciowych (w zależności od wielkości gipsu)

- magnetoterapia (już w trakcie opatrunku gipsowego)

- laser,

- hydroterapia (jeśli istnieje możliwość zdjęcia opatrunku)

 Tutaj filmik.